SXSW 2017 (2): Doe als Tarzan: pak de eerste liaan die je ziet en volg je weg door de lucht

Nieuws |
  • Redactie
  • 14 maart 2017
  • 1260 woorden , 6 min. lezen

Op het podium van de grootste zaal hier in het conferentiecentrum van Austin, goed voor meer dan 1000 belangstellenden, staat Casey Neistat. Een godheid op YouTube, met onder zijn publiek veel vaderlandse volgers. Voor wie hem niet kent: hij is inmiddels goed voor meer dan 1000 miljoen views van zijn filmpjes en ontwikkelde zichzelf van filmmaker tot iemand die nu, onder meer samen met CNN, vernieuwende concepten voor online verzint. Zijn boodschap: we weten toch allemaal niet waar het naartoe gaat. Doe als Tarzan: pak de eerste de beste liaan die je ziet, klim erin en volg je weg door de lucht. Al kom je met jouw ideeën maar een stukje verder, dat is al veel meer dan de gemiddelde ondernemer op internet bereikt. Nou ja, in elk geval een overzichtelijk strijdplan op deze tweede dag.

Passie

De toekomst is aan degenen die onderscheidend en uniek durven te zijn, zo luidt zijn betoog. Niet aan hen die denken te kunnen nadoen wat anderen al hebben gerealiseerd. Passie is het sleutelwoord, de methode even eenvoudig als concurrerend: met een telefoon, internetbereik en een goed idee kun je zomaar de wereld aan je voeten hebben liggen. Neistat bewees het met een onnavolgbare promotiefilm voor het sportmerk Nike, hier te vinden (25 miljoen kijkers gingen je voor) en ook later met de gloednieuwe video (vier dagen oud) Do what you can’t.  Hoopvolle les: een goed idee scoort, een goede video nog altijd ook.

De toekomst is aan degenen die onderscheidend en uniek durven te zijn, niet aan hen die denken te kunnen nadoen wat anderen al hebben gerealiseerd

Maar dan zitten we al in de middag. Hebben er nog geen weet van dat ook vaderlands fenomeen Giel Beelen ons vandaag nog zal passeren en hebben ook nog niet kennisgemaakt met die vriendelijke Amerikaanse chauffeur. Laatstgenoemde blijkt niet echt een fan van drie Hollanders die op de fiets Austin denken te doorkruisen. Nou ja, het vocabulaire wordt zo weer wat uitgebreid. Na de visser van gisteren maken we steeds meer kennis met de plaatselijke bevolking. Goed, die ochtend dus. Die begint met een lesje onderwijsjournalistiek in de Texas Ballroom van het Hyatt Regency in Austin, op de oever van de Colorado-rivier. Want, dat moet nog wel verteld: SXSW is ook in 2017 een interactief, vernieuwend festival dat plaatsheeft in conferentiecentra, hotels en andere gelegenheden in deze Texaanse stad.

Knokken

In dat Hyatt spreken Cindy Royal, hoogleraar massacommunicatie aan de Texas State University en Robert Hernandez, webjournalist en inmiddels ook professor aan een universiteit, over hoe onderwijsinstellingen aan het veranderen zijn. Hoe het knokken is om het curriculum zo te veranderen dat je jonge mensen opleidt voor online journalistiek, zelfs als je nog niet weet hoe de wereld er over twee jaar op dat gebied uitziet. Hun les: onderwijsvernieuwing is o zo noodzakelijk, een onvermijdelijke voorwaarde om als sector vooruit te komen. Gun jezelf en je studenten dat je in projecten stapt waar niemand de afloop van kent. Geef lessen in vakken die virtual reality en journalistiek combineren. “Mensen vragen mij weleens hoe mijn lessen zijn opgebouwd,” openbaart Hernandez. “Ik kan daar eerlijk over zijn: we formuleren samen met de studenten een begin, we hebben werkelijk geen idee van stap 2 en hopen alleen maar dat we met een eindproduct komen waar we iets mee kunnen.”
Zo ontstaan wel de mooiste vormen van kruisbestuiving, ook tussen erkende media-instellingen en de universiteiten. “Je komt tot nieuwe manieren van story-telling, andere wijzen van je-verhaal-overbrengen. Alleen op die manier kunnen aloude kranten en andere media-organisaties blijven bestaan.” Onontgonnen terreinen worden betreden, omdat hier iedereen er wel van overtuigd is dat vernieuwing onvermijdelijk is om verder te komen. 360-Graden video’s, drones – niets is dan te gek, zo klinkt het in koor. “Maar je moet soms wel knokken om die veranderingen op het rooster te krijgen of media-organisaties te laten geloven dat wat je samen met studenten doet echt geweldige vernieuwing kan opleveren.”

Strijd

Maar voordat we verder kunnen met die vernieuwing is het eerst even oorlog. De strijd tussen de adverteerders online en de adverteerders-blokkers. Meredith Kopit Levien, een hoge pief bij The New York Times en verantwoordelijk voor de online-inkomsten, stelt dat voor goede journalistiek geld nodig is. En dat het publiek dat maar moet gaan begrijpen. Maar daar ligt wel een uitdaging: mensen hebben veel slechte ervaringen met advertenties op het gebied van veiligheid en privacy en van die “slachtoffers” moeten bondgenoten worden gemaakt. Dat kan alleen bereikt worden met relevante reclame waarbij de veiligheid is gewaarborgd en privacy van de lezer niet wordt aangetast.

Van de “slachtoffers” moeten bondgenoten worden gemaakt

Haar boodschap: doe die betaling nou alleen niet via – zoals dat nu zo vaak gaat – advertenties die slecht zijn gemaakt en dus niet aan de voorwaarden voldoen. De huidige situatie in online adverteren is dat er te veel partijen zijn die willen verdienen aan een lezer, maar lak hebben aan de gebruikerservaring en veiligheid van die lezer. Dat moet veranderen is de boodschap bij deze sessie. Levien: “Alles gaat om de relatie met het publiek, elk contact moet die relatie verbeteren, niet afbreken. Een slechte gebruikerservaring door slechte advertenties moet voorkomen worden. Het New York Times-kopstuk pleit er dan ook voor om veel tussenliggende partijen uit het proces te halen en de lijnen tussen adverteerder en uitgever korter te maken.

Sentiment van het moment

Oef, dat is wel heel technisch allemaal. Maar het is voor het goede doel: de journalistiek in leven houden en perspectief bieden. Linksom of rechtsom is daar gewoon geld voor nodig. En dat brengt ons bij een ander thema van de dag: de enorme impact die Facebook-Live en Periscope – ook live – op die journalistiek al hebben en nog meer gaan hebben. Kopstukken uit de Amerikaanse journalistiek, onder wie Witte Huis-correspondent Trey Yingst, beschouwen de kansen die er dagelijks zijn, nu mensen wereldwijd meer dan 100 miljoen uren video per dag online bekijken. “Online live-gaan voegt iets toe wat je nooit in een tweet of status-update kunt vangen en dat is het sentiment van het moment.”
sxsw4Het is hier al geen vraag meer of je als nieuwsorganisatie live moet gaan via Facebook en Periscope, bij breaking nieuws, bijzondere weersituaties en vrolijke gebeurtenissen – voor elke verslaggever is dat een bestaansvoorwaarde. Dat je juist dan een adequate beschrijving toevoegt aan je livestream is even onvermijdelijk – maar fout gaat dat zeker nog wel. Trey Yingst ziet het als een onmisbare aanvulling op zijn werk, juist als je niet op tv kunt, valt online veel eer te behalen. En doe dat live-gaan dan vooral zo lang mogelijk, tien minuten is wel het minste om succes te hebben, zo weten ze bij Facebook inmiddels.
Als dan, op deze – je gelooft het niet – druilerige dag in Austin de zaal toch wat lijkt in te dutten, horen we daar ineens een bekende stem: Giel Beelen achter de microfoon. Een vertrouwd gezicht, al is Giel – “ik werk voor de Nederlandse radio en ontwikkel het een en ander” – hier bijzonder bescheiden. Nauwelijks een mens in de zaal realiseert zich dat hier de bekendste vaderlandse radiopresentator een vraag stelt. Die gaat over waarom de dames en heren achter de tafel niet meer van YouTube gebruikmaken om live hun publiek te bereiken. Het antwoord is niet eenduidig, maar Giel loopt hier toch als een blij mens rond. De sfeer van SXSW heeft ook hem in de greep genomen. Vernieuwing, passie – het is een mooi samenzijn hier in Austin, van bevlogen professionals en studenten.
Daar kan geen boze plaatselijke chauffeur in een veel te grote auto tegenop.

Nieuwsbrief

Ontvang ons laatste nieuws
Hidden
Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.