Wat hebben jonge Europeanen met elkaar gemeen? Are We Europe zoekt het uit

Een online kwartaalmagazine, een platform voor beginnende storytellers, onlangs een evenement in De Balie en binnenkort een ‘koffietafeltijdschrift’, gefinancierd met crowdfunding – en dat zijn alleen nog maar de plannen die al uitgevoerd zijn of in de steigers staan. Are We Europe, een van de winnaars van The Challenge van vorig jaar, heeft nog veel meer ideeën. Ties Gijzel: ‘Teveel willen is soms een valkuil voor ons, dat is waar.’

Idealisme

De vier bedenkers van Are We Europe –behalve Gijzel ook Mick Ter Reehorst, Kyrill Hartog en Marije Martens- willen jongeren uit heel Europa met elkaar in contact brengen om op een nieuwe manier verslag te doen van alles wat ermee te maken heeft. Want als je leest over Europa gaat het vaak over economie of politiek, over de EU, maar zelden over zaken als identiteit en cultuur. ‘Er zit een zeker idealisme achter,’ zegt Gijzel. Waar dat dan vandaan komt? ‘Wij zijn de post-Schengen-generatie: Europa is een vanzelfsprekendheid voor ons. We hebben meer gemeen met een leeftijdsgenoot uit Slowakije dan met een vijftigjarige notaris uit Haarlem.’ Vanuit die gedachte maakte Are We Europe bijvoorbeeld een magazine over ‘unity’.

Orde in de chaos

Afgelopen zomer waren er zoveel plannen dat ze zelf door de bomen het bos niet meer zagen. Een coach hielp hen orde in de chaos te brengen. ‘We moesten scherp stellen wat we nu echt willen en wat we als eerste willen oppakken, om te voorkomen dat we tegen een muur op zouden lopen. Zolang we dat helder voor ogen houden voorkomen we dat we van heel veel dingen een beetje doen, en niks echt goed.’

We hebben vaak geen idee hoe mensen bij ons terecht komen. Jonge mensen willen het blijkbaar graag over Europa hebben

De verhalen die ze brengen, noemen ze liever ‘storytelling’ dan verslaggeving. Er komt fotografie bij kijken, illustraties en reportages. Sinds begin 2017 in een maandelijks online (Engelstalig) magazine, inmiddels eens per kwartaal en daarnaast op een online blog. Het blog is meer een plek voor coaching, vertelt Gijzel, het magazine is er voor mensen die geen begeleiding meer nodig hebben: jonge professionals. Gemaakt door een netwerk van lokale correspondenten uit heel Europa. Aanvankelijk waren dat vooral vrienden-van, maar het breidde zich snel uit. ‘We hebben nu vaak geen idee hoe mensen bij ons terecht komen. Jonge mensen willen het blijkbaar erg graag over Europa hebben.’

Ballonnetjes oplaten

Onlangs haalden ze 8000 euro op met Kickstarter, eerder kregen ze de Challenge-subsidie van het Stimuleringsfonds en nog enkele prijzen. Van het Kickstarter-bedrag gaan ze een papieren tijdschrift maken, met behulp van een grote uitgever.
‘We zien geen toekomst in print of online alleen. Ons verdienmodel moet heel divers worden. Daarom kijken we nu wat werkt. Het hele bedrag dat we van het Stimuleringsfonds hebben gekregen, gebruiken we om ballonnetjes op te laten en te kijken of ze vliegen. Die mogen lek geprikt worden. Maar misschien kan op de lange termijn het ene ballonnetje het andere in de lucht houden.’

Wachten op groen licht

Alles wordt getest. Hebben jonge storytellers behoefte aan coaching? Willen mensen nog een papieren tijdschrift lezen? Wie zijn die mensen? Waaróm willen ze dat? En waar willen ze het dan kopen – in een boekhandel, op evenementen, online? ‘We wachten steeds tot we groen licht krijgen, pas daarna gaan we door naar de volgende stap. Zo voorkom je dat je iets doet wat daarna zinloos blijkt.’
Dat is iets wat ze van The Challenge hebben geleerd, zegt Gijzel. ‘Niet te gehecht zijn aan je eerste idee, maar dat plan los durven te laten. Eerst denk je: interactieve verhalen zijn cool, hoe kan iemand ze nou niet cool vinden? Maar als het blijkt dat mensen er maar tien seconden kijken, dan heb je er niks aan.’

Commerciële blik

Gijzel noemt het zelf een ‘heel commerciële manier van naar journalistiek kijken.’ Het plan waar ze tijdens The Challenge aan werkten was dat Are We Europe een creatief agentschap zou worden. Dat leek een interessant verdienmodel. ‘Maar al snel merkten we dat we er helemaal geen zin in hadden. We moeten vanuit onze kracht werken: onze betrokkenheid bij Europa en de wens om er een ander beeld van te schetsen.’

Europese kaart inkleuren

Niet per se een positiever beeld, voegt hij daar snel aan toe. ‘Als Londenaren bijvoorbeeld last zeggen te hebben van teveel arbeidsmigratie uit Oost-Europa, moet dat ook benoemd kunnen worden.’ De uitdaging is om Europa tot leven te brengen, zegt hij. Want wat het precies is, daar is niemand het over eens. ‘Een continent? De EU? Hoort Rusland erbij? Waar het om gaat is dat iedereen er een gevoel bij heeft. We hebben iets gemeenschappelijks, maar wat? Dat willen we uitzoeken. We gaan die Europese kaart samen inkleuren met verhalen.’