Michiel Muller (Picnic): 'Tegen jonge werknemers zeg ik altijd: dit is niet normaal'
Nieuws |‘Wat mij als ondernemer het meest verbaast? Ik denk toch wel hoe erg sommige bedrijven vastgeroest zitten in oude patronen. Ondanks de globalisering, de opkomst van nieuwe technologie en het veranderende gedrag van consumenten blijven bepaalde bedrijfstakken stug hetzelfde doen als ze altijd deden. Ze missen het DNA van een ondernemer om van de gebaande paden te gaan en iets nieuws te verzinnen. Ook in de supermarktbranche zijn daar voorbeelden van te vinden.
Elke dag in de rij
‘We begonnen met Picnic nadat we concludeerden dat de boodschappenmarkt als een van de weinige branches nog niet online was opengebroken. Kleding, elektronica, boeken: bijna alles was al naar internet verplaatst, maar boodschappen nauwelijks. Hoewel die markt even groot is als alle andere markten bij elkaar, werd maar 1 procent van de supermarktuitgaven online gedaan. Heel onlogisch, want boodschappen doen is best vervelend. Het kost tijd, je moet veel tillen en het is elke dag hetzelfde. Hoe komt het dan dat we toch elke keer weer naar die supermarkt sjouwen en in de rij gaan staan?
‘We kwamen erachter dat bij consumenten twee bezwaren meespelen. Ten eerste willen ze geen bezorgkosten betalen. De grote supermarktketens vragen tussen de 4 en 13 euro om boodschappen aan de deur te leveren en dat is voor een gemiddeld gezin te duur. Ten tweede komt de bezorger binnen een bepaald tijdvak en dan moet je dus thuis zijn. Maar niemand heeft zin om drie uur op zijn wc-papier te gaan zitten wachten. Wij dachten: wat als je zowel die bezorgkosten als de wachttijd wegneemt? Dan maakt het niet meer uit of je naar de winkel gaat of je boodschappen thuis laat bezorgen. Dat idee staat aan de basis van Picnic.
Toen ik afstudeerde waren ondernemers de tweedehands autoverkopers, je kon beter bij Shell gaan werken
‘Toen ik in 1989 afstudeerde als econoom was ondernemen nog helemaal niet zo hip. Ondernemers, dat waren de tweedehands autoverkopers. Je kon beter bij een grote club als Shell of Unilever gaan werken, daar had je tenminste echt wat aan. Bij zo’n multinational kwam ik dan ook terecht. Maar na een paar jaar begon ik toch een beetje om me heen te kijken. Ik had behoefte aan dynamiek en wilde meer zelf doen. Ook dacht ik steeds vaker: voor wie doe ik dit eigenlijk? Ja, voor de aandeelhouder, maar wie is dat? Ik had daar niet zo veel gevoel bij.
‘Samen met Marc Schröder bouwde ik aan de onbemande tankstations van Tango, waarmee we goedkope benzine konden verkopen. Toen dat bedrijf werd overgenomen richtten we pechdienst Route Mobiel op. Het lukte ons het monopolie van de ANWB-wegenwacht te doorbreken. Er wordt wel eens gesuggereerd dat ik altijd tegen de gevestigde orde aan schop. Grappig, want dat is helemaal geen drijfveer. Wel ben ik altijd bezig met hoe de consumentenmarkt zich beweegt. Als je daar iets in verandert waar mensen ook nog eens voordeel bij hebben, is het logisch dat je andere partijen wakker schudt.
Ondernemen betekent nou eenmaal risico’s nemen. Het gaat niet altijd goed en soms moet je door een dal
‘Niet alles wat Marc en ik hebben opgezet is een succes geworden. In 2008 lanceerden we Bieden en Wonen, een veilingsite voor huizen. De woningmarkt stond op zijn kop en we wilden het biedingsproces transparant maken. Het liep goed, maar een half jaar later viel Lehman Brothers om. En the rest is history: in de crisis ging niemand meer een huis kopen. We hebben er nog een andere draai aan gegeven maar de groei bleef uit. Mensen me vragen me wel eens waarom dit is mislukt. Tja, zo zie ik het niet echt. Ondernemen betekent nou eenmaal risico’s nemen. Het gaat niet altijd goed en soms moet je door een dal. Dan kun je sip voor je uit gaan kijken, of je kunt denken: oké, dit werkt niet, wat werkt dan wel?
Voorspelbaarder dan de concurrent
‘Joris Beckers en Frederik Nieuwenhuys benaderden mij voor Picnic. In de basis is het idee simpel, wij hebben alleen bestaande patronen omgegooid. Zo hanteren we vaste bezorgtijden. Daarmee geven we de consument minder keus, maar zijn we wel voorspelbaarder: je hoeft maar twintig minuten thuis te zijn. En in onze app kun je op de minuut precies volgen waar de bezorger zich bevindt. Omdat we een goedkopere last mile hebben dan andere bezorgdiensten, én omdat we pas bestellingen doen bij de leverancier als de klant online heeft betaald, kunnen we gratis bezorgen en voorkomen we voedselverspilling.
‘We begonnen in 2015 in Amersfoort. Niet in de Randstad, want dan zou iedereen weer denken dat Picnic alleen voor de luxepaardjes is, en we willen nu juist de massa bereiken. Op de eerste dag meldden zich al vijfduizend klanten aan en moesten we een wachtlijst opstellen. Aan het eind van het jaar waren we vier keer zo groot als Albert Heijn online in Amersfoort, en inmiddels zitten we in 30 steden. Over drie jaar hopen we in heel Nederland te zitten.
Niet normaal
‘We groeien harder dan verwacht. Geweldig natuurlijk, maar juist dan moet je scherp blijven. Tegen onze jonge werknemers zeg ik altijd: dit is niet normaal. Als je een bedrijf begint, moet je meestal praten als Brugman om je idee van de grond te krijgen. Het is fijn dat er zoveel mensen meteen geïnteresseerd zijn. Maar daarna begint het harde werken pas echt. Dan moet je er alles aan doen om die mensen een goede ervaring te geven, zodat ze ook klant blijven in de toekomst.’
