'We maken elkaar als journalisten een beetje gek'

Nieuws | Nieuws

Er zijn twee dingen die Ariënne Dozeman (29) goed kan maken: films en pannenkoeken. Als freelance camerajournalist maakt ze reportages en bedrijfsfilms. Maar in het festivalseizoen bakt ze onder de naam Arie Bombarie pannenkoeken in een rood Mercedes-busje. Dit jaar toert ze onder meer langs Pinkpop en Paaspop.
Het idee voor de bus ontstond drie jaar geleden. Nog maar net begonnen, dreigde Dozeman af te knappen op de journalistiek. Om rond te komen moest ze een bijbaan nemen en onderbetaalde opdrachten doen. Bovendien knaagden de druk en de bewijsdrang in het wereldje aan haar. “We doen als journalisten volgens mij alsof we het allemaal ‘wel even doen’, terwijl we eigenlijk in ons bedje liggen te huilen uit angst dat we het niet kunnen. We maken elkaar daarmee soms een beetje gek.”
Ze wilde niet opgeven, maar zocht wel een tijdelijke uitvlucht uit de journalistiek. Met haar vader bouwde ze een oude bus om tot hippe foodtruck. “Op een festival had ik een meisje leren kennen met een soepbus. Op dat moment besloot ik dat ik zoiets ook wilde, en het enige wat ik kan is pannenkoeken bakken. Er zit geen marketingplan achter, ik ging het gewoon doen.”

Foto: Frank de Ruiter
Foto: Frank de Ruiter

Een gevoel

Dozeman deed tussen 2011 en 2013 de master Radio- en Televisiejournalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen. Ze had toen al antropologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam, waar ze ook woonde. “Het was makkelijker geweest om in Amsterdam de master Journalistiek te doen, maar ik ging naar Groningen. Het was een gevoel. Ik had het idee dat het in Amsterdam wat meer ellebogenwerk was.”
Die gevoelskeuze pakte goed uit: ‘Groningen’ bleek een “goede en fijne” master waar de studenten erg gedreven waren. “Dat is het voordeel van een master: je hebt allemaal al een bachelor achter de rug en je gaat dan heel bewust journalistiek doen.”
Zo ook Dozeman zelf. Sinds een cursus documentairemaken tijdens haar bachelor wist ze dat ze gevoel voor filmmaken had, later onderstreept door een geslaagde stage bij Man Bijt Hond. Tijdens haar master leerde ze de fijne kneepjes van het vak en liep ze stage bij filmmaker Peter Tetteroo, voor wie ze na haar studie bleef freelancen.

Onderbetaalde klussen

Als ZZP’er kwam Dozeman voor nieuwe vragen te staan: hoe onderhandel je, wat voor bedragen kun je vragen, hoe vraag je subsidie aan? Die vragen waren in Groningen niet aan bod gekomen; haar enige kritiekpunt op de opleiding. “Het ging nooit veel verder dan: zoek een niche en maak een mooie site. Maar daar heb je natuurlijk nog geen opdracht mee.”
Dozeman leerde zichzelf ondernemen en werkte zich langzaam op. Momenteel werkt ze aan een vierdelige docureeks over Sparta Rotterdam, voor FOX Sports. Zes maanden werk, beloond met een passend bedrag – iets dat geen standaardpraktijk is. “De tarieven zijn soms echt bedroevend. Er heerst nog steeds een idee van: ‘je hebt toch een passie, je wilt het toch graag maken?’ Dat is ook zo, maar ik moet ook m’n huur betalen.”

Je moet op een bepaald moment respect opeisen

Met onderbetaalde klussen is ze dan ook gestopt. “In het begin moet je je bewijzen, en je moet dat ook niet erg vinden. Maar op een gegeven moment heb ik vrij hard gezegd: nu moet ik ervoor betaald krijgen. Het is goed om op een bepaald moment dat respect op te eisen.”
Dozeman produceert, filmt en monteert meestal zelf, waarbij de opdrachtgever (meestal een productiebedrijf) haar van een camera voorziet. Volgend jaar hoopt ze zelf een camera aan te schaffen. Peperduur, maar ze durft de investering aan. Het voordeel van eigen spullen hebben is dat bedrijven en omroepen haar dan rechtstreeks kunnen inhuren.

Worsteling

Met sommige dingen blijft Dozeman worstelen – zoals de eeuwige onbalans tussen werk en vrije tijd. “Tijdens een klus vind ik het veel te druk en denk ik: ‘mag ik alsjeblieft uitslapen’. Maar als ik een week geen klus heb, is het ook niet goed. Dan gaat iedereen naar zijn werk en zit ik thuis te denken: ‘ik moet ook iets doen!’. Het is alles of niets, daar kan ik niet aan wennen.”
Toch is ze niet jaloers op oud-studiegenoten met een vaste baan. Als freelancer heeft ze de vrijheid. Ook om te vluchten, in haar rode bus. “Ik weet altijd: straks is het weer even klaar, en kan ik lekker pannenkoeken bakken. Als ik dan na de zomer geen pannenkoek meer kan zien, ga ik weer iets journalistieks doen.”
Lees ook de andere delen in deze serie:
Deel 1: ‘Als starter kun je van losse verhalen niet leven’
Deel 3: ‘Journalistiek studeren is een goede voorbereiding op een marketingbaan’

Deel 4: ‘Mijn baan buiten de journalistiek voelt als een bevrijding’
Deel 5: ‘Ik dacht altijd dat een hbo-diploma journalistiek niet genoeg zou zijn
Deel 6: ‘Ik heb een platform om diverse verhalen te vertellen’

Nieuwsbrief

Ontvang ons laatste nieuws
Hidden
Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.