We decided to lead the change

Eens per jaar krijg ik een vriendelijk verzoek vanuit Hong Kong of ik zitting wil nemen in de jury voor de Asian Media Awards. Ik zal niet ontkennen dat ik de eerste keer gretig toehapte, omdat de aard van de uitnodiging niet uitsloot dat er een feestelijke afsluitende avond zou zijn in Hong Kong, Singapore of New Delhi. Maar neen, ik kreeg een wachtwoord om in te loggen op een site waar ik alle tientallen inzendingen online kon beoordelen. Geen tickets, geen Maleisische ridderorde, gewoon stampen.

En toch is het leuk. Het is vooral interessant.

De inzendingen voor de prijs zijn allemaal afkomstig van traditionele uitgevers, van oorsprong van dagbladen maar nu natuurlijk ook met publicaties online, op tablets, smartphones etc. Net als hier. Maar het verschil is, dat ze uitgever zijn in landen als India, Pakistan, Maleisië of Zuid-Korea. Vooral die uit India zijn interessant.

De prijs is bestemd voor een uitgever/redactie die een bijzondere actie op touw zet, daarbij veel betrokkenheid van ‘ het publiek’ genereert en daar van profiteert door meer kranten te verkopen of meer bezoek of zijn site te krijgen. Marketing, zeg maar. Het aardige is, dat met name die kranten in India werkelijk briljante acties op touw zetten, maar zich nergens druk lijken te maken over de vertaling naar oplage- of bezoekcijfers.

Zij doen wat elke uitgever zou moeten doen: laten zien dat ze zich heel erg druk maken over de leefbaarheid van hun omgeving, hun land.

Sterker nog, die kranten in India lijken zo begaan met hun land, de regio of de community waarbinnen ze opereren, dat ze van alles overhoop halen om hun omgeving in beweging te krijgen. Ze schilderen bij elk plan een grimmig beeld: Kinderen die te weinig bewegen, steden die smoren in viezigheid en drukte, wantrouwen in de samenleving. En dan is de zin die de verbinding maakt met de actie die ze gaan uitvoeren: We decided to lead the change.

Dat is toch fantastisch! Zij doen wat elke uitgever zou moeten doen: laten zien dat ze zich heel erg druk maken over de leefbaarheid van hun omgeving, hun land. Vervolgens maken ze gebruik van hun kracht, zijnde honderdduizenden of soms zelfs miljoenen lezers en gebruikers, om daadwerkelijk iets te veranderen. Het is indrukwekkend en niet zelden ontroerend om te zien hoe media in staat zijn een land of een gemeenschap naar een hoger niveau te tillen.

Onwillekeurig ga je dan toch nadenken over de mediaorganisaties in ons land. Wijzen die de weg naar maatschappelijke verandering? Niet echt? Ik zie de lezers van het Brabants Nieuwsblad niet met z’n allen een vervuild meer schoonmaken. Zou NRC Handelsblad het aandurven om een campagne op te zetten hoe een stad ingericht moet worden? Is het NOS-journaal bereid een schaal te ontwikkelen waarin de sociale vooruitgang van ons land wordt bijgehouden?

Wij hebben in Nederland geweldige mediabedrijven en hele goede journalisten. Hooguit zou je kunnen zeggen, dat wij bij het beoordelen van dat alles doorgaans geneigd zijn de nadruk te leggen op journalisten die een misstand aan de kaak hebben gesteld. Een andere manier om de impact van journalistiek te wegen is wat ze bijvoorbeeld in India doen. Verschil maken, lead the change!