Europa als leefruimte, niet als politiek concept, dat is volgens de oprichters van Café Babel hoe jonge Europeanen naar het Europese continent kijken en dus ook hoe zij erover willen lezen. In 2001 besluiten studenten Adriano Ferano en Nicola Dell’Arciprete daarom een virtuele ruimte te creëren. Dat doen ze in de vorm van een online tijdschrift, waarin jonge Europeanen de kwesties kunnen bespreken die zij zelf belangrijk vinden. In die tijd – vóór Facebook, Twitter en Instagram – een vooruitstrevend idee. En het slaat aan. Al snel is Café Babel een wekelijkse publicatie met een kleine centrale redactie in Parijs en wint het concept verschillende Europese prijzen, zoals de European Movement Award in 2005.

15.000 schrijvers

Bij Café Babel vind je persoonlijke essays, reportages en interviews over onderwerpen variërend van gender(on)gelijkheid, protesten en propaganda tot films en architectuur. In participatieve series zoals Meet My Hood doen schrijvers verslag van hun eigen stad of dorp. Alle artikelen zijn in het Engels, Frans, Spaans, Italiaans, Duits en deels in het Pools te lezen. De centrale redactie in Parijs is inmiddels uitgebreid met lokale redacties in Berlijn, Brussel, Rome en Madrid.
Met een netwerk van 15.000 schrijvers en vertalers, 250.000 unieke bezoekers en 2,5 miljoen pageviews per maand heeft Café Babel duidelijk een succesvol format gevonden. Maar wat is het belang van meertalige content voor een jonge Europese generatie?

Als we elkaar als Europeanen goed willen blijven begrijpen, laten we dan praten in zo veel mogelijk talen

Volgens executive director François Fameli is meertaligheid een essentieel onderdeel van de Europese identiteit: ‘Als je het Europese parlement binnenstapt is meertaligheid het eerste dat je tegenkomt. Zonder vertalingen zou er geen democratie kunnen bestaan binnen deze instituties en dus ook geen Europa. Hetzelfde geldt voor de jonge Europese generatie: als we de Europese dialoog gaande willen houden en elkaar goed willen blijven begrijpen, laten we dan met elkaar praten in zo veel mogelijk talen!’
Alle artikelen en vertalingen op Cafe Babel komen van jonge Europeanen. Volgens Fameli stimuleert het tijdschrift zo niet alleen de dialoog tussen jonge Europeanen, maar ook jong journalistiek talent.
‘Werken als journalist is steeds moeilijker, vooral voor jonge mensen. Als je je bedenkt hoe groot Europa is, met zoveel verschillende talen, culturen en mensen, lijken de kansen steeds kleiner. Wij willen hen daarom een kans bieden om een groot, internationaal publiek te bereiken.’

Springplank naar mainstream media

Wat wel opvalt: bijdragen van vertalers, schrijvers en filmmakers zijn allemaal vrijwillig. Als het stimuleren van jonge journalistiek zo belangrijk is, waarom staat daar dan geen financiële compensatie tegenover? Het tijdschrift wordt uitgegeven door de NGO Babel International, dat ook debatten, lezingen en evenementen organiseert en wordt gefinancierd door Europese en lokale fondsen. Maar volgens Famelli zou het tijdschrift, als het al zijn contributors moest betalen, nooit zo veel kunnen publiceren.
‘Om zoveel mogelijk jonge mensen de mogelijkheid te kunnen bieden om hun verhalen te delen en vrije participatie te promoten, hebben we er bewust voor gekozen om op basis van vrijwillige contributies te werken, die we met een professioneel redactioneel team ondersteunen.’
Vaak fungeert Cafe Babel als springplank, zegt hij: ‘Veel van onze contributors werken nu voor mainstream media zoals Corriere della Sera of The Guardian. Daar zijn we best trots op.’
Fameli en zijn redactie verwachten niet dat contributors vrijwillig blijven werken. ‘Vrijwillig bijdragen kan aan het begin van je carrière, tijdens je studie, maar niet op de lange termijn.’ Voor nieuwe content is Café Babel daardoor sterk afhankelijk van hun netwerk, dat continu moet groeien en zichzelf vernieuwen. Daar zit volgens Fameli ook hun zwakke plek: ‘Het zou heel lastig zijn om te blijven functioneren als ons netwerk stopt met groeien.’

Vergeten Europese verhalen

Daarom werkt Café Babel ook aan grotere multimediale projecten, waarbij de makers overigens wel betaald worden. Die projecten belichten vergeten delen van het Europese verhaal, zoals Beyond ‘91, over de Perestrojka-generatie in Oost-Europa, die opgroeide na de val van het Communisme. Of Borderline, over het dagelijks leven in verschillende delen van Polen, dat een tegenwicht moet bieden aan het stereotype beeld dat in veel andere Europese landen over Polen leeft.
Met die grotere projecten, stelt Fameli, kunnen ze ook de rest van hun werk ondersteunen: ‘Met onze multimediaprojecten bereiken we een groter publiek, houden we ons netwerk levend en kunnen we onze artistieke en redactionele waarden uitdragen.’ En dat dus in zes verschillende talen.