Erbij zijn terwijl de bommen vallen met 360-gradenvideo

Nieuws |

Mediaprofessor John Pavlik doet al sinds de jaren ‘90 onderzoek naar manieren waarop de journalistiek nieuwe media en nieuwe technieken gebruikt. Voor een van zijn onderzoeken werkte hij mee aan een virtual reality-productie voor een Amerikaanse website met misdaadnieuws.
“We brachten mensen virtueel naar de plek waar een schietpartij had plaatsgevonden, het publiek kon zelf zien waar de kogelgaten zaten”, vertelt hij. “Als je een video of foto maakt, bepaal je als journalist normaal gesproken het kader voor dat beeld. De kijker ziet alleen wat er binnen dat kader gebeurt. Dat is een goede manier om de aandacht van het publiek te focussen, maar soms verstoort die focus de context en daarmee de realiteit.”

Welkom in de 21e eeuw

Sinds de jaren ‘90 is er een hoop veranderd. De techniek is grandioos vooruit gegaan. Camera’s zijn kleiner, beter en sneller geworden en miljoenen mensen hebben de mogelijkheid 360-gradenproducties te bekijken. “Nu er een steeds groter publiek komt voor dit soort producties, groeit de interesse van de journalistiek”, zegt Pavlik.
“Ik heb heel veel goede 360-gradenvideo’s gezien, bijvoorbeeld van The New York Times, The Wallstreet Journal en The Guardian. Veel van de video’s die ze op dit moment maken zijn kort, omdat het publiek nog aan deze nieuwe vorm moet wennen. Ik verwacht dat de video’s in de toekomst langer zullen worden en dat er meer interactie mogelijk zal zijn. Het publiek zal bijvoorbeeld in video’s rond kunnen lopen, vrij bewegen is op dit moment in de meeste video’s nog niet mogelijk.”

Bij de explosie zijn

Clàudia Prat maakt video’s voor onder andere The New York Times Daily 360. Ook zij gelooft dat 360 graden video voor extra context kan zorgen: “Omdat we het beeld niet kunnen framen, brengen we altijd de volledige gebeurtenis in beeld. Dit geeft het publiek de mogelijkheid niet alleen naar de hoofdgebeurtenis te kijken, maar ook naar alle andere dingen die zich rond die hoofdgebeurtenis afspelen.”

We laten de camera vaak draaien op momenten die misschien niet nieuwswaardig lijken, maar juist heel alledaags. De realiteit, en daarmee ‘de waarheid’, ligt ook in dat soort momenten.

In mei produceerde Prat samen met fotojournalist Maya Alleruzzo House to House – The Battle for Mosul voor Associated Press, de eerste lange 360 graden productie die dit medium publiceerde. De video laat de kijker ervaren hoe het leven in Mosul was tijdens het hoogtepunt van de strijd.
“Als we 360-gradenvideo’s maken, laten we de camera vaak draaien op momenten die misschien niet nieuwswaardig lijken, maar juist heel alledaags. De realiteit, en daarmee ‘de waarheid’, ligt ook in dat soort momenten”, legt Prat uit. “Maya Alleruzzo filmde een woonkamer waar journalisten en een familie zaten toen er heel dichtbij een grote explosie plaatsvond. Zo slaagde ze erin de explosie en ieders reactie op de explosie vast te leggen. Dit is hoe het dagelijkse leven voor families in Mosul eruit zag.”

Empathie

Pavlik spreekt als hij het over 360-gradenvideo en virtual reality heeft over ‘immersive media’, verhaalvormen waarbij het publiek ondergedompeld wordt, bijvoorbeeld in een video of game. Volgens de academicus is een van de belangrijkste verschillen tussen deze verhaalvormen en traditionele media dat het perspectief van het publiek verandert. “In de traditionele benadering vertellen journalisten een verhaal vanuit de derde persoon”, zegt hij. “In een 360-gradenvideo geef je de kijker een eerste-persoonsperspectief. De situatie vanuit dat perspectief bekijken, kan gevoelens van empathie opwekken bij het publiek. Zo kun je dankzij deze nieuwe videotechnieken het leven van een vluchteling bekijken door de ogen van een vluchteling.”

De productie van The New York Times geeft de kijker de kans iets te ervaren wat zij zonder deze journalistieke productie waarschijnlijk nooit op deze manier hadden kunnen zien.

“Journalistiek in virtual reality kan dankzij dat nieuwe perspectief verschrikkelijk krachtig zijn”, gelooft Pavlik. Een van zijn favoriete voorbeelden voor immersive storytelling is The Antarctica Series van The New York Times. “Hoeveel mensen krijgen de kans zelf naar Antarctica te gaan? Bijna niemand”, redeneert hij. “Toch is het een heel belangrijk onderwerp. Antarctica kan ons dingen laten zien over klimaatverandering, de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel. De productie van The New York Times geeft de kijker de kans iets te ervaren wat zij zonder deze journalistieke productie waarschijnlijk nooit op deze manier hadden kunnen zien.”
Of dit uiteindelijk betere journalistiek oplevert? Pavlik gelooft niet dat de journalistiek automatisch beter wordt dankzij nieuwe technieken. Hij denkt echter wel dat immersive technieken journalisten de kans geven extra context toe te voegen aan een verhaal en de kijker meer bij een verhaal kunnen betrekken. “Dit soort video’s kunnen heel innemend zijn, een goede 360-gradenvideo vergeet je niet zomaar.”
Foto door Matt Palmer

Nieuwsbrief

Ontvang ons laatste nieuws
Hidden
Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.