Hassan Bahara: ‘Goed dat leiderschap in de journalistiek wat zachter wordt’
Nieuws | De Voorspellers
Hassan Bahara (47) is cultuur- en mediaredacteur bij de Volkskrant. Eerder was hij bij die krant binnenlandredacteur met als specialisatie extremisme. In het verleden werkte hij voor onder meer De Groene Amsterdammer en NRC.
‘Wie is de beste chef? Daar denken we in de journalistiek de laatste jaren meer over na, en ik hoop dat die ontwikkeling in 2026 doorzet. Wat mij betreft is de beste chef niet per se de beste journalist, maar iemand met heel andere vaardigheden.
Mijn eigen chef, Cecile Koekkoek, is bijvoorbeeld heel open, niet directief, en ze geeft je veel vertrouwen. Ze is overigens ook een heel goede journalist, juist door haar talent om mensen goed te zien en ze op waarde te schatten. Ik dacht altijd dat chefs in de journalistiek per definitie wat afstandelijk en onbehouwen waren, maar dat hoeft dus helemaal niet. Er lijkt meer ruimte te ontstaan voor zo’n wat zachtere benadering. Ik wil het niet vrouwelijker noemen, maar misschien heeft het wel te maken met verschuivende sekseverhoudingen. Dat de leiderschapscultuur eindelijk wat minder wordt bepaald door knorrige mannen.
Champions League
Misschien heeft de verslaggeving over grensoverschrijdend gedrag binnen de media daar een rol in gespeeld. Ik denk dat redacties daardoor introspectiever zijn geworden. Mijn eigen krant schreef bijvoorbeeld over de sfeer achter de schermen bij De Wereld Draait Door. Dat leidde tot het besef: wij nemen andere media de maat, maar hoe doen we het zelf eigenlijk? Neem nou de opmerking ‘Wij spelen Champions League’, die Matthijs van Nieuwkerk vaak maakte. Nou en, waarom zou dat een reden zijn om mensen af te snauwen? Volgens mij krijg je juist betere journalisten als je zorgt voor prettige omgangsvormen op een redactie. Dan hoeven mensen zich niet steeds af te vragen waar ze staan in de hiërarchie en kunnen ze zich op hun werk richten.
De afgelopen twee jaar heeft de journalistiek onder een vergrootglas gelegen op het gebied van de verslaggeving over Gaza. Ik hoop dat we daar komend jaar op blijven reflecteren. Wat dat betreft kijk ik met bewondering naar de jongste generatie journalisten van nu. Zij zijn zich vaak meer bewust van de lange geschiedenis van het conflict – dat het veel verder teruggaat dan 7 oktober 2023, of zelfs 9/11 – en daardoor maken ze waarachtiger journalistiek.
Focus op luisteren
Als het gaat om grote kwesties zoals Gaza, hoef je niet per se een afgebakende lijn uit te zetten die stelt: ‘dit is wat wij vinden’. Nee, je moet juist samen blijven bevragen hoe je er verslag van doet. Bij de Volkskrant doen we dat discussiëren sinds kort op een nieuwe manier. Eerder hadden we op de maandag altijd een bijeenkomst waar vooral de hoofdredactie aan het woord was. Nu praten we in kleine groepjes over een thema, waarna we met z’n allen weer bij elkaar komen en delen wat er is besproken. De bedoeling is niet dat mensen daar dan meteen op reageren, de focus ligt op luisteren. Op deze manier komen niet alleen breedsprakige mastodonten aan het woord, maar ook mensen die ergens genuanceerd over denken of twijfelen. Sommige journalisten vinden dat ‘safespace-achtige gedoe’ niet bij ons vakgebied passen, maar ik denk dat het juist heel goed is. Op deze manier voelen mensen zich gehoord én krijg je een veel breder palet aan inzichten naar boven.’
Portret: Chuan Ming Ong
De voorspellers 2026
Wat staat de journalistiek te wachten? We blikken vooruit op een nieuw jaar. Twaalf journalisten en andere mediakenners vertellen wat ze van 2026 verwachten. Bekijk ze allemaal.
Over de auteur
