Eerst chef, nu weer redacteur: ‘Ik voel een vrijheid die ik lange tijd niet voelde’
Nieuws | Op de werkvloerVan redacteur naar chef naar redacteur: soms zie je iemand die carrièreswitch maken. Hoe is het om je leidinggevende functie weer te verruilen voor een uitvoerende rol? Lennard Jan Geerts (Omroep Zilt en Omrop Fryslân), Hannah Hamans (Andere Tijden) en Lotfi El Hamidi (De Groene Amsterdammer) vertellen.
Lennard Jan Geerts is mede-oprichter van Omroep Zilt, een streekomroep die het nieuws in Noordwest-Friesland en op Terschelling en Vlieland verslaat. De afgelopen anderhalf jaar gaf hij leiding aan de redactie, sinds april is hij weer verslaggever voor zowel Omroep Zilt als Omrop Fryslân.
‘Ik was destijds bepaald niet de eerste die zijn hand opstak. Maar redactiechefs liggen in Noordwest-Friesland niet voor het oprapen, dus de tijd verstreek zonder dat er een geschikte kandidaat werd gevonden. Wil jij het niet doen, opperde het bestuur op een gegeven moment, en ik besloot het te proberen.
Toch wist ik al tijdens de eerste maand dat zo’n leidinggevende functie niet bij me past. Ik liep leeg op het oplossen van akkefietjes tussen collega’s, het achter de broek aan zitten en het voeren van functioneringsgesprekken. Het creëren van een fijne werksfeer was veel lastiger dan ik dacht.
Naast het aansturen van de redactie, bleef ik zo veel mogelijk produceren, omdat ik dat het leukste vind. Dat was nog best ingewikkeld, want op zo’n moment was ik onderdeel van de redactie waaraan ik leiding gaf. Het was vaak een hele puzzel om mijn eigen deadlines te halen en tegelijkertijd het werk van collega’s te beoordelen. Ik werkte hard en werkweken van 48 uur waren geen uitzondering. Natuurlijk had ik er ook voor kunnen kiezen om me helemaal te richten op het leidinggeven, maar dat kon ik niet.
Financieel ben ik er niet op vooruitgegaan, maar onderaan de streep levert deze baan me meer op
Lennard Jan Geerts, verslaggever Omroep Zilt en Omrop Fryslân
Dat redactiechef niet mijn droombaan was, stak ik niet onder stoelen en banken. Daarom sprak ik al vrij snel met het bestuur af dat ik de functie tijdelijk zou doen en we op de achtergrond zouden zoeken naar mijn opvolger, die we begin dit jaar vonden.
Nu ik weer als verslaggever werk, kijk ik anders naar leidinggevenden. Doordat ik weet hoeveel shit ze soms over zich heen krijgen, heb ik meer begrip voor chefs. Ook als ik het niet met hun beslissingen eens ben, ga ik er niet meer vol tegenin zoals vroeger. In mijn tijd als redactiechef introduceerde ik bijvoorbeeld de redactievergadering, die we begonnen met een terugblik op de afgelopen week, omdat ik het belangrijk vind om te reflecteren. Het was een van de dingen die de nieuwe chef meteen terugdraaide, omdat hij vond dat het tot te veel discussie leidde. Daar baal ik dan enorm van. Toch heb ik me er vrij snel bij neergelegd, want ja, de sfeer is nu veel beter en dat is ook wat waard.
Dat ik chef-af ben, voelt voor mij als een bevrijding. Ik kan me weer volop richten op het produceren. Financieel ben ik er niet op vooruitgegaan, al valt het verschil me erg mee. Toch levert het me onderaan de streep meer op: ik heb meer energie en zit beter in mijn vel.’
Hannah Hamans verruilde begin dit jaar haar baan als hoofdredacteur van Mainline (magazine over drugs en gezondheid) voor die van redacteur bij Andere Tijden (NTR).
‘In mijn hoofd zit een lijstje met plekken waar ik ooit wel zou willen werken. Andere Tijden stond hoog op die lijst, vanwege mijn liefde voor geschiedenis en journalistiek, maar er was nooit een vacature. Tot er vorig jaar een plek vrij kwam. Ook al had ik het naar mijn zin als hoofdredacteur van Mainline en was ik helemaal niet op zoek naar iets nieuws, ik wist: zo’n kans komt niet vaak voorbij.
Het is een hele switch, van hoofdredacteur van een magazine naar redacteur van een tv-programma. Niet alleen mijn rol is anders, de tv-wereld steekt heel anders in elkaar. Als schrijvend journalist ben je regisseur en redacteur in een, nu werk ik met een regisseur. Soms is het een beetje zoeken wat er wel en juist niet van me verwacht wordt.
Ik vind het prettig dat er weer iemand met journalistieke kennis boven mij werkt
Hannah Hamans, redacteur Andere Tijden
Het leukste aan mijn nieuwe functie als redacteur is dat ik me weer kan richten op mijn eigen verhalen en deadlines. Ik kan in een onderwerp duiken zonder dat ik me bezig hoef te houden met randzaken. Als hoofdredacteur was ik erg druk met het achter de broek aanzitten van mensen, het doorsturen van teksten, het checken van de resolutie van foto’s en het samenstellen van de nieuwsbrief. Dat mis ik allemaal niet.
Toen ik drieënhalf jaar geleden bij Mainline begon, was ik nog nooit hoofdredacteur geweest en had ik nog nooit een magazine gemaakt. Het was een sprong in het diepe, net als nu eigenlijk. Nu ben ik weer aan het uitvogelen hoe deze nieuwe wereld werkt, maar doordat het bij Mainline lukte, voel ik vertrouwen dat het weer goed zal komen.
Voorlopig ambieer ik niet weer een leidinggevende functie. Ik vind het prettig dat er weer iemand met journalistieke kennis boven mij werkt. Dat was trouwens een van de eerste verschillen tussen geschreven pers en tv die me opviel: de eindredacteur belde me op te vertellen dat ik de baan had. Vreemd, dacht ik nog. Later pas begreep ik dat zij mijn leidinggevende is, en niet, zoals ik gewend was, degene die de spelfouten uit de tekst haalt.
Toch kan ik me voorstellen dat het over een paar jaar weer begint te kriebelen, want hoe leuk ik het ook vind dat ik nu weer produceer, ik vind het ook te gek om na te denken over waar een medium voor staat en wat het moet uitstralen.’
Lotfi El Hamidi was ongeveer vier jaar chef Opinie bij NRC. Sinds begin dit jaar is hij redacteur bij De Groene Amsterdammer.
‘Het was nooit een bewuste keuze om leidinggevende te worden. Ik werd gevraagd en beloofde erover na te denken. Waarom ook niet?, was mijn conclusie. Het zou bovendien goed staan op mijn cv, dus ik solliciteerde, kreeg de baan en ging ervoor.
Toch wist ik toen diep vanbinnen al dat ik liever wilde schrijven, maar dat kon altijd nog. Die gedachte veranderde in 2023 na 7 oktober [toen Hamas Israël binnenviel en Israël vervolgens Gaza bombardeerde, red.] en anderhalve maand later, op 22 november [de dag van de verkiezingen in Nederland, red.] Mijn drang om te schrijven voelde urgenter dan ooit. Ik wilde iets doen, mijn pen oppakken, de verhalen van nu vertellen en onderdeel zijn van de geschiedenis.
Natuurlijk had ik ook weer kunnen gaan schrijven voor NRC, maar zover is het nooit gekomen. De mogelijkheid om voor De Groene te gaan schrijven kwam voorbij en ik wist dat ik deze kans met beide handen wilde grijpen. De vrijheid en tijd om aan mijn verhalen te werken die ik daar krijg, vind ik nergens anders.
Als chef moest ik onderwerpen waarmee ik affiniteit heb, overlaten aan anderen. Dan kriebelde het
Lotfi El Hamidi, redacteur De Groene Amsterdammer
Dat ik nu zelf weer onder een chef val, bevalt me wel. Ik vind het prettig om samen te sparren en onderdeel zijn van een team in plaats van het aan te sturen. Ik ben meer een volger dan een leider en presteer goed onder druk, als een deadline dichterbij komt, begin ik te rennen.
Een chef heeft veel op zijn bordje: vergaderingen, een oneindige stroom aan e-mails, iedereen die iets van je wil, er komt geen einde aan. Ook al ben ik vrij goed in het bewaken van mijn grenzen, dat stuk mis ik absoluut niet. In die zin is de overstap die ik maakte een verademing. In mijn nieuwe rol voel ik een vrijheid die ik lange tijd niet voelde. Ik heb tijd om aan mijn verhalen te werken, om me in te lezen, om te sparren en echt na te denken over de dingen die ik schrijf.
In mijn vorige functie moest ik onderwerpen waarmee ik affiniteit heb, overlaten aan anderen. Dan kriebelde het, want ook al werd het ongeveer wat ik voor ogen had, het was nooit mijn tekst. Ik ben blij dat ik mijn verhalen weer zelf schrijf. Natuurlijk moet ik ook gewoon leveren en zal ik heus wel eens opgezadeld worden met een corveeklus. Toch druk ik ook daar mijn eigen stempel op, en daar haal ik voldoening uit.’
Over de auteur
