Deze journalisten kozen voor de regio: ‘Je mag hier zo snel de ladder beklimmen als je zelf wilt’

Het stikt van de vacatures in de journalistiek. Vooral lokale en regionale media hebben vaak moeite om die werkplekken bezet te krijgen: het lijkt erop dat jonge journalisten liever gaan werken bij een landelijk medium. Maar niet allemaal. Deze drie journalisten kozen juist bewust voor de regio.  

Ton van der Laan (29) is parlementair journalist en commentator bij de Leeuwarder Courant.  

‘Soms gaan journalisten van landelijke kranten naar Friesland voor wat ik weleens ‘zeemeeuwjournalistiek’ noem. Ze komen als er iets aan de hand is, schrijven in harde bewoordingen op wat ze zien en vervolgens stappen ze weer in de auto. Met andere woorden: ze schreeuwen even, schijten alles onder en vliegen weg.  

Dat is bij de Leeuwarder Courant heel anders. Mijn collega’s en ik wonen tussen de mensen waar we over schrijven, wij komen ze de volgende dag weer tegen en horen het meteen van ze als we een fout hebben gemaakt. Of dat je als journalist kwetsbaar maakt? Dat zou kunnen, je moet wel het vermogen hebben om nuchter te blijven kijken naar wat er om je heen gebeurt. Uit te zoomen. Dat kost me geen moeite. 

Als regionale krant ben je er voor de hele provincie. Niet alleen voor links of rechts, stedeling of plattelandsbewoner

Wat ik mooi vind aan werken voor een regionale krant, is dat je er voor de hele provincie bent. Niet alleen voor ondernemers, niet alleen voor links of rechts, stedeling of plattelandsbewoner. We kunnen niemand buitensluiten. Al die problemen die in Den Haag besproken worden, moeten we van alle kanten belichten. Misschien is die taak wel zwaarder dan bij een landelijk medium.  

En je mag hier zo snel de ladder beklimmen als je zelf wilt. Ik werk nu acht jaar bij de krant en heb alles kunnen doen wat ik wilde doen. Reportages maken, achtergrondverhalen, columns schrijven, onderzoeksjournalistiek. Dat laatste wordt vaak gezien als iets unieks, waarvoor je in een apart clubje moet zitten of bepaalde ervaring nodig hebt. Hier kun je er vandaag gewoon mee beginnen.   

De regio wordt toch nog vaak gezien als minder. Het Algemeen Dagblad heeft geen correspondent in het noorden, de Volkskrant heeft er één voor alle drie de noordelijke provincies. Als er iets in Noord-Holland, Zuid-Holland of Utrecht gebeurt, heeft zo’n krant plotseling wel zestig correspondenten, want het nieuws vindt plaats in hun achtertuin. Daar heb ik moeite mee. Er wonen nog altijd meer mensen buiten de Randstad dan ín de Randstad.’ 

Yvet Maassen (28) is verslaggever Reggestreek bij het Twentse dagblad Tubantia. Ze komt oorspronkelijk ook uit Twente, maar studeerde International Studies en Journalistiek in Den Haag en werkte daarna onder meer bij Radio 1.  

‘Een halfjaar nadat ik de baan had gekregen, kon ik in dit appartement in Enschede trekken. 75 m2, sociale huur – als ik in de Randstad was blijven wonen, had ik voor hetzelfde bedrag net een kamer kunnen huren. Ik hoor weleens mensen zeggen dat je dat er nou eenmaal voor over moet hebben. Dat vind ik onzin. Voor mijn levensgeluk is fijn wonen belangrijk.  

Wat ik hier ook fijn vind is de sfeer. Heel relaxed. Ik had het gevoel dat ik in Hilversum steeds moest bewijzen wat ik waard was. Voor een Tukker ben ik vrij assertief, maar in het westen zijn ze toch nog een stuk assertiever. Daar komt bij dat je niet zo gemakkelijk een vaste aanstelling krijgt, je gaat vaak van los contract naar los contract. Bij Tubantia kreeg ik die aanstelling wel, en er was meteen veel vertrouwen. ‘Ga het maar doen.’  

Als ik een goed artikel schrijf, worden er naar aanleiding daarvan soms vragen gesteld in de gemeenteraad

Ik heb het gevoel dat het werk dat ik hier doe meer impact heeft. Als ik een goed artikel schrijf over een lokale kwestie, worden er naar aanleiding daarvan soms vragen gesteld in de gemeenteraad. Gemeenten hebben de laatste jaren zoveel belangrijke functies gekregen, ik vind het belangrijk om mensen te informeren over wat er daar allemaal gebeurt. En ik kan met mijn stukken veel mensen bereiken, we zijn hier de meest gelezen krant. Mensen zijn geen abonnee, maar ‘lid’ van Tubantia.  

Tijdens mijn studie droomde ik ervan om buitenlandcorrespondent te worden. Wie weet komt dat er nog van. Ik wil nu vooral beter worden in wat ik doe. Misschien ga ik over een tijdje van de Reggestreek naar een ander gebied, misschien meer met audio doen. Er zijn genoeg stappen die ik kan zetten.’    

Guus Benders (42) is voor drie dagen per week in dienst bij Omroep Venlo. De overige twee dagen werkt hij freelance voor regionale omroep L1. 

‘Ik heb altijd een voorliefde voor cultuur gehad, dus het was best logisch geweest als ik die kant op was gegaan. Tijdens mijn studie journalistiek liep ik stage bij de VPRO-gids, daarna ben ik nog Algemene Cultuurwetenschappen gaan studeren. Onderzoek doen vond ik heel boeiend, maar ik zag mezelf niet mijn hele leven op woordniveau naar romans kijken. Ik wilde met mensen werken en betrokken zijn bij de samenleving. Vandaar dat ik reageerde op de vacature voor verslaggever bij Omroep Venlo.  

Monteren, presenteren, een voice-over opnemen: alles heb ik hier geleerd door te dóen

Alles heb ik er geleerd door te dóen. Ik was opgeleid als schrijvend journalist. Monteren, presenteren, een voice-over opnemen – ik had het allemaal nog nooit gedaan. Dat gold ook voor onderzoeksjournalistiek, toen we daar subsidie voor kregen mocht ik me een jaar volledig op onderzoek richten. En nu ben ik voor het eerst een korte documentaire aan het maken. Een Venlose slager is geobsedeerd door het bestaan van het Amerikaanse Venlo, in North Dakota, een onbewoonde plaats. Ik ben er met hem naartoe gereisd. Er kan dus heel veel bij ons.  

Toch vroeg ik me na een jaar of zes wel af: is dit het? Je werkt hier in een kleine kring, met steeds dezelfde mensen, elk jaar dezelfde evenementen. En op een gegeven moment heb je een bepaald niveau bereikt. Dan is er niemand meer ‘boven je’ die je nog wat kan leren. Toen ik merkte dat ik steeds vaker dacht ‘daar gaan we weer’, ben ik ernaast gaan freelancen bij L1. Daar krijg ik meer feedback en kan ik af en toe een cursus volgen. Ik heb weleens overwogen om volledig bij L1 te gaan werken, maar in een dienstverband zou ik op de bureauredactie terechtkomen. Nu kan ik vijf dagen per week verslag doen in het veld.  

Over tien jaar kan het heel anders zijn. Ik kan weliswaar niet zomaar aan de andere kant van het land gaan wonen, want ik heb met mijn gezin voor deze omgeving gekozen, maar ik zou bijvoorbeeld wel kunnen gaan freelancen voor opdrachtgevers in de Randstad. Of misschien wil ik op een dag wel iets heel anders gaan doen dan journalistiek. Er zijn zoveel mogelijkheden.’  

Foto van links naar rechts: Guus Benders, Yvet Maassen, Ton van der Laan