Journalistieke mores bij de New York Times: ‘We proberen meningen zoveel mogelijk te vermijden’

Hoor en wederhoor, nieuws opschrijven als een omgekeerde piramide, je geïnterviewde de kans geven om het stuk te checken – maar alleen op feitelijke onjuistheden. Allemaal gebruikelijk in de Nederlandse journalistiek. Hoe zit dat in het buitenland? In een serie vragen we Nederlandse journalisten die op een buitenlandse redactie werken welke mores ze daar tegenkomen. In deel 1: Claire Moses, nieuwsbriefredacteur bij The New York Times.   

Na haar stage bij het Financieele Dagblad en het afronden van haar bacheloropleiding  vertrok Claire Moses vrijwel meteen voor haar master naar Amerika. ‘Dat klikte. Met het land, de opleiding en daarna het werk.’ Na haar afstuderen werkte ze onder meer bij Buzzfeed News, HobokenPatch en nu bij The New York Times, waar ze redacteur is van nieuwsbrief The Morning. Inmiddels vanuit Londen, dat wel, onder meer omdat ze dichter bij familie en vrienden in Europa wilde zijn.  

Sec het nieuws 

In grote lijnen is de aanpak in de drie landen hetzelfde, zegt ze. ‘Dingen moeten kloppen, gecheckt, geredigeerd worden. Dat is de basis van de journalistiek.’ Bij de New York Times is het doel om zo objectief mogelijk journalistiek te bedrijven.  ‘Of dit haalbaar is, dat is weer een ander vraagstuk, maar we proberen meningen zoveel mogelijk te vermijden.’ Eén van de manieren waarop de krant dat doet is door in nieuwsartikelen sec het nieuws te melden. Analyses en opinie staan alleen in duidelijk herkenbare artikelen. ‘In Engeland is de vorm extreem vrij en ook in Nederland is er wat meer cross-over tussen de verhalen. Nederlandse journalisten hoeven zich niet strikt aan de omgekeerde piramide te houden. Alles staat erin, maar misschien op een iets andere plek.’  

Geen verrassingen

Ze interviewt regelmatig Nederlanders en merkt dat die geïnterviewden andere verwachtingen hebben dan Amerikanen. ‘Ik krijg vaak de vraag of mensen het voor publicatie mogen lezen. In principe is mijn antwoord daarop nee.’ Moses laat ze echter niet helemaal in het ongewisse: de geïnterviewde krijgt van tevoren uitleg. Haar vroegere werkgever Buzzfeed noemt dat de ‘no surprises letter’. ‘Ik wil iemand niet voor verrassingen plaatsen en vertel duidelijk waar het artikel over zal gaan. Soms check ik een citaat op feitelijkheden, zoals een leeftijd of de schrijfwijze van een naam. Maar geïnterviewden krijgen nooit een volledig artikel van tevoren te lezen. En: gezegd is gezegd.’  

Vooral bij geïnterviewden die vaker met media werken is ze daarin strikt. ‘Zij begrijpen het spelletje en weten dat elk woord dat ze zeggen in de krant kan komen. Als ik een boer in België interview, zoals laatst, dan investeer ik meer tijd in geruststellen. Een goede uitleg doet veel. Het enige risico dat je dan nog loopt is dat iemand niet blij is met een citaat. Maar ik schrijf alles precies op zoals ze het gezegd hebben.’ 

Dat is ook een verschil tussen de Amerikaanse journalisten en de Nederlandse: een citaat moet letterlijk gezegd zijn. Oké, de ‘eh’s mogen eruit gehaald worden, maar twee zinnen samenvoegen is uit den boze, terwijl dat in Nederland wel gebruikelijk is. En dat is weleens lastig. ‘Mensen spreken niet in nette volzinnen. Ze maken grammaticale fouten, beginnen met een zin en stoppen om met een andere zin verder te gaan.’ Komt Moses er met een citaat niet uit, dan zit er niets anders op dan te parafraseren. ‘Daar wen je aan.’ De reden waarom het zo streng woord-voor-woord moet staat in de gedragscode van de NYT: ‘“Approximate” quotations can undermine readers’ trust in The Times’. 

Schrijven voor mensen

Moses ziet Amerikaanse journalisten de laatste tijd vaker voor een ‘nieuwe’ insteek kiezen. Eén waar ze zelf ook druk mee bezig is op de redactie van The Morning, de dagelijkse nieuwsbrief van haar krant. Schrijven voor mensen, noemt ze het. ‘Journalisten hebben de neiging om te schrijven voor andere journalisten, en die hebben vaak een grotere interesse en meer voorkennis dan de gemiddelde lezer.’ De nieuwe manier van schrijven betekent: complexe onderwerpen beter uitleggen en de lezer informatie meegeven waar hij iets mee kan. ‘Dan weten mensen wat er gaande is én wat ze kunnen doen. Zoals bij de abortuswet: leg ook uit wat vervolgkeuzes zijn.’ Als journalist kun je bijvoorbeeld uitzoeken wat voor gevolgen de wet heeft voor de bewoners van de verschillende staten. ‘Dat stapje verder gaan  maakt je een betere journalist. Mensen lezen de nieuwsbrief ’s ochtends vroeg in bed op hun telefoon. Ons doel is dat lezers er één ding uit halen waarvan ze zeggen: daar heb ik iets aan gehad. Eén takeaway.’