Hassnae Bouazza: ‘De grote kranten kunnen wat leren van vrouwenbladen’

Hassnae Bouazza (50) is journalist, researcher en programmamaker. Daarnaast schrijft ze columns voor NRC en LINDA. In 2022 verscheen haar boek Een koffer vol citroenen.  

‘Komend jaar kunnen de grote kranten wat leren van de vrouwenbladen. Dan denk ik bijvoorbeeld aan LINDA., waar ik zelf voor schrijf, en Harper’s Bazaar. Die publiceren soms heel gedegen stukken over de actualiteit, gespeend van sensatiezucht. Ze lijken meer gericht te zijn op verbinding dan op kliks. Er lag daar een terrein bloot, nieuws brengen voor een groot lifestylepubliek. Mooi om te zien hoe ze dat verkennen, ik hoop dat ze daarmee doorgaan.

Bitterbal met Rutte

Een deel van de journalistiek, en dan heb ik het vooral over de Telegraaf, is erg gericht op ophef. Als je ervoor kiest om mensen op te hitsen, heeft dat gevolgen. Dan kun je niet je handen ervan af trekken en zeggen: ik deed alleen maar verslag. Journalisten zijn zich niet altijd bewust van hun verantwoordelijkheid. Als zich een nieuwe populist aandient, is dat het nieuwe lieverdje. Je hoeft geen vriendjes te zijn met politici als je in Den Haag rondloopt als journalist. Liever niet zelfs. Journalisten lijken het vaak als een aanbeveling te zien als een minister hen een schouderklopje geeft, of als Rutte een bitterbal met ze deelt. Nee, dan is er iets mis, dan doe je je werk niet goed. Ook Dilan Yesilgöz krijgt te veel ruimte van journalisten. Ze vertelt allerlei leugens over migratie en vluchtelingen, maar wordt zelden gecorrigeerd.

Het zou fijn zijn als redacties diversiteit minder cosmetisch bekijken

De witte man is nog steeds de norm in de journalistiek, al komt er langzaamaan meer ruimte voor vrouwen en mensen van kleur. Hopelijk boeken we in 2024 vooruitgang op dat vlak. Eerder dit jaar zei journalist Floor Bremer bij de talkshow Renze dat vrouwen heel lang achtergesteld zijn geweest. Jan Slagter en Frits Wester ontkenden het glashard. Vrouwen hebben bijvoorbeeld een grote rol gespeeld in de binnenvaart, zei Wester. Ongelofelijk, wat een flauwekul. Zulke mannen, die om de een of andere reden worden gezien als autoriteit, domineren nog veel te vaak op televisie.

Khalid en Sophie

Er wordt wel gewerkt aan meer diversiteit op redacties. Dat is goed, maar het zou fijn zijn als redacties het minder cosmetisch bekijken. De gedachte is: we moeten de mensen binnen hebben en dan zijn we er. Maar als je mensen binnenhaalt met een bi-culturele achtergrond en ze vervolgens dezelfde dingen moeten maken als altijd, schieten we er nog niets mee op. Het idee is juist dat je andere duiding, analyses en perspectieven krijgt. Er zijn wel plekken waar het goed gaat. Bij Khalid & Sophie zie je andere onderwerpen dan bij andere talkshows, daar is veel ruimte voor bi-cultureel talent.

Ik zie wel meer positieve ontwikkelingen, hoor. De blik van kranten is breder geworden. Dat is het duidelijkst te zien in berichtgeving over het Palestijns-Israëlische conflict. Lezers krijgen nu meer het Palestijnse perspectief mee. Er zijn meer verhalen van binnenuit, ook via Arabische en andere internationale media, en we lezen meer meningen van bi-culturele westerlingen. Mensen die we voorheen niet hoorden, eisen nu een plek op, waardoor we andere inzichten krijgen. Uiteindelijk is dat wat journalistiek moet doen: ons helpen om de wereld te begrijpen.’

De voorspellers 2024

Wat staat de journalistiek in 2024 te wachten? Voor de zevende keer blikken we vooruit op een nieuw jaar. Twaalf journalisten, onderzoekers en andere mediakenners vertellen wat ze verwachten van 2024. Bekijk ze hier allemaal.